HALF JAARLIJKSE CONTROLE UMCG

Jawel, het was weer zover. Een half jaar is er alweer voorbij na mijn laatste controle in het UMC Groningen. Wat gaat de tijd toch snel.
Donderdag 26 april zaten Piroschka, Loes en mijn persoontje om even voor half 8 in de auto want we moesten om half 12 in Groningen zijn voor mijn halfjaarlijks bezoekje aan het transplantatieteam.
Het was behoorlijk druk op de weg en om 11.15 kwamen we aan in het ziekenhuis.
Eerst naar de röntgen voor een longfoto, daarna bloedprikken en vervolgens om 12 uur een afspraak met Dr. Nossent. En ach ja, worst je er wat wijzer van, schiet je er iets mee op. Eigenlijk blijft het allemaal een beetje hetzelfde en is het gewoon wachten op een donor en ja wanneer die komt is DE GROTE VRAAG. Daar heeft niemand een antwoord op. Het is gewoon een heel raar idee dat je letterlijk wacht tot er iemand overlijdt. Wat dat betreft is het maar goed dat we niet alles weten want dat zou heel raar zijn.

Ik moet wel bij mijn eigen longarts in Heemstede een looptest van 6 minuten doen, bloedgas laten prikken ( fijn als je prikangst hebt, en het zijn van die k** prikken) en een blaastest doen.
Aan de hand van deze uitslagen, je verdere ontwikkeling en plaats op de wachtlijst, gaan ze de "rangorde" bepalen. In Amerika gebruiken ze dit systeem al jaren en in Duitsland nu een jaar en men is hier positief over. Dus ach wie ben ik om daar een ander oordeel over te hebben.
Na dit gesprek met de arts zijn Loes en Pirsochka wat gaan eten en heb  ik nog een gesprek met Tiny Goosssens (maatschappelijk werkster) gehad. Best eens fijn om met een neutraal iemand te praten en die ook nog eens inhoudelijk op de hoogte van alles is.
Even doorgenomen hoe en wat met de jongens als er onverhoopt iets gebeurd en gekeken of gegevens nog kloppen qua contactpersoon etc.
Na dit alles even snel een broodje gegeten en toen weer richting huis.( 16.45 uur thuis)
Al met al was het best een gezellig dagje maar ik was en ben nu nog helemaal kapot van die lange dag.
1 november moet ik weer voor mijn volgende controle maar eerlijk gezegd hoop ik dat het dan al zover is, al reken ik er niet op).

We gaan gewoon rustig verder met leven, hebben nog genoeg gezellige dingen in het verschiet.
Eerst Jerry even eindexamen doen en dan wordt hij alweer 18 !!!!
Als alles goed gaat lekker eind juli 2 weekjes naar camping Krieghuusbelten en in het najaar een weekend weg met de hele familie. Ik heb er zin in en we gaan gewoon verder met ademhalen.

Zolang ik nog fijne familie en vrienden om me heen heb om dingen mogelijk te maken, ga ik ervoor.
Dan nemen we de benauwdheid, zuurstofslangen, pijn in je lijf en scootmobiel maar voor lief.
Als het weer nou ook eens een beetje mee gaat werken kunnen we Koninginnedag even lekker naar buiten want ik laat me echt niet klein krijgen door die rotlongen.
ER KOMEN BETERE TIJDEN daar reken ik op.

nieuws van alle dag

Zo, ik zie dat het alweer ruim 2 weken gelden is dat ik mijn blog heb bijgehouden.

ja de tijd gaat zo snel, voor je het weet is er weer een half jaar voorbij en dan moet je alweer voor controle in het UMCG komen ( volgende week donderdag ga ik er weer "even"naar toe)

De tentamens van jerry zijn gelukkig achter de rug en a.s. maandag en dinsdag gaat hij Engels en Economie nog herkansen voor een hoger cijfer, hij staat er gelukkig goed voor.

Kwam er dus achter dat hij over 3 weken al examen moet doen, nou dat vind ik best wel spannend maar heb vertrouwen in hem ( hij studeert er hard voor en ik gun het hem zo).

Jordy is afgelopen week begonnen bij de Vomar en dat bevalt ook goed, jeetje wat worden ze toch groot.

Mijn moeder zit nu in een kuur van bestralingen en doet het echt heel goed, ben trots op haar zoals ze het ondergaat, het zal je gebeuren als je 77 bent.

De laatste tijd komen er weer vrienden van vroeger op mijn pad waar ik veel contact mee heb en dat doet me veel goeds.

Merk nl wel dat alles toch steeds moeizamer gaat en dan is hulp van vrienden heel erg welkom.

Zo ga ik steeds meer nadenken over wat me te wachten staat en dan bedenk ik dat het voor mij een kwestie van ondergaan is en daarbij in goede handen ben maar wat denk je van de familie en vrienden.

Zij staan langs de zijlijn en kunnen niet anders als afwachten en hopen dat alles goed gaat komen, lijkt me heel erg moeilijk.

Daarom ben ik diegene die me na staan ( en zij weten zelf wel wie ik bedoel) zo dankbaar voor alles wat ze voor mij en mijn kinderen doen.

Nou, nu even iets anders als dat sentimentele gedoe.

Met de Pasen zoals ik al had geschreven lekker bij mijn moeder geweest, was erg gezellig met al mijn broers en zussen met de nodige kinderen.

Zaterdag weer even bij de jongens wezen kijkend die weer moesten voetballen.

Het was thuis dus kon lekker op de scootmobiel, al is het wat koud ik ben blij dat ik dan toche ven buiten kom.

De zondag is meestal een rustige dag want dan ben ik wat uitgeput van de zaterdag maar dat mag de pret niet drukken.

Afgelopen weken weer heerlijk gewerkt ( zou het verschrikkelijk vinden als dit weg zou vallen) , heerlijk met collega's onder elkaar.

Zaterdag weer naar de voetbal en voor je het weet is het donderdag.

Samen met Piroschka en Loes naar Groningen dus dat wordt in ieder geval een gezellig dagje.

Nou, ik laat wel weer wat van me horen als ik bij het transplantatieteam geweest ben ( niet dat ik denk dat daar iets spectaculairs verteld wordt maar ja).

Tot volgende week.